Ikona Zaśnięcie Najświętszej Marii Panny
Scena Zaśnięcia Marii Panny to przedstawienie śmierci Marii, matki Chrystusa (gr. Κοίμησις [„Koimesis”] — „Zaśnięcie”), w otoczeniu apostołów i Chrystusa odbierającego duszę matki.
Koniec ziemskiego życia Dziewicy Maryi, obrazowo opisuje śmierć jako sen, w pełni zgodny z ideami chrześcijańskimi. Głęboka wiara chrześcijan w życie po śmierci, w zmartwychwstanie, kiedy dusze zmarłych ponownie i na zawsze odnajdą swoje ciała, pozwoliła zobaczyć śmierć nie jako koniec wszystkiego, ale jako przejście do stanu oczekiwania, powszechnego zmartwychwstania i wiecznej chwały. Opierając się na tej koncepcji śmierci, chrześcijanie już w czasach pierwotnego Kościoła postrzegali śmierć męczenników i świętych jako rodzaj zasypiania (cerkiewno-słowiańskie „uśpienie”), jako narodziny do nowego życia.
W centrum przedstawienia znajduje się stojący w przy łożu swej matki Zbawiciel, trzymający w dłoniach jej duszę w postaci niemowlęcia w powijakach (prześcieradło pogrzebowe). Spogląda na ciało matki, spoczywające na ozdobnym łożu (marach). Chrystus przybył po duszę Marii w otoczeniu aniołów w pokłonie. Przy łożu ukazani są zgromadzeni apostołowie.
Pole Ikony ujęte grubym ciemny pasem.
Olej na desce, podkład kredowo – gipsowy.
Tył Ikony dwie szpongi.
Rosja XIX wiek,
wymiary 79,5/60,2/3,4 cm