Ikona Zaśnięcie Najświętszej Marii Panny

Ikona Zaśnięcie Najświętszej Marii Panny

„Zaśnięcie Bogurodzicy“ to ostatnie w roku liturgicznym prawosławne święto z liczby dwunastu wielkich świąt Kościoła prawosławnego,

Scena Zaśnięcia Marii Panny to przedstawienie śmierci Marii, matki Chrystusa (gr. Κοίμησις [„Koimesis”] — „Zaśnięcie”), w otoczeniu 12 apostołów i Chrystusa odbierającego duszę matki. 

W centrum przedstawienia znajduje się stojący w przy łożu swej matki w nimbie krzyżowym Zbawiciel, trzymający w dłoniach jej duszę w postaci niemowlęcia w powijakach (prześcieradło pogrzebowe). Spogląda na ciało matki, spoczywające na ozdobnym łożu (marach). Chrystus przybył po duszę Marii w otoczeniu aniołów, (trzymających w dłoniach gromnice) ze wspaniałością równą Przemienieniu. Postać odzianego w żółto-złote szaty Chrystusa otoczona jest podwójną mandorlę , nad Zbawicielem obecność mocy niebieskich, towarzyszących Chrystusowi, jest zaznaczona przez sześcioskrzydłego serafina u góry mandorli.

Poniżej łoża przedstawienie apokryficznej opowieści o żydowskim kapłanie Jefoniaszu (inna wersja opowieści podaje odmienne imię – Athonios), który usiłował zniesławić Matkę Bożą, wywracając łoże z jej ciałem. Jednak zaledwie go dotknął, pojawił się archanioł Michał z mieczem i obciął mu dłonie, które przyrosły do łoża. Gdy uczynił pokutę i nawrócił się, Bogurodzica sprawiła cud i przywróciła mu ręce.  

W tle architektura Jerozolimy.

Bordiura wielobarwna, zdobiona motywem geometrycznym.

Napisy objaśniające cyrylicą.

Ikona posiada kovczegh,

Tempera na desce, podkład kredowo – gipsowy, złocenia. 

tył Ikony dwie szpongi, 

Rosja XIX wiek, 

wymiary 53,5/44/2,5 cm