Ikona czteropolowa

Ikona czteropolowa,

Na wyznaczonych czterech polach podzielonych szerokim pasem dekorowanym wicią roślinną przedstawiono kolejno;  

U góry po lewej, Matka Boża Radość Wszystkich Strapionych, (Ikona Bożijej Matieri "Wsiech Skorbiaszczich Radość"), Ikona ukazuje Marię jako schronienie i ostoję dla wszystkich cierpiących. W centrum Matka Boża z wzniesionymi dłońmi ku potrzebującym. Po bokach Najświętszej Marii Archaniołowie oraz potrzebujący i cierpiący.    

U góry po prawej, dwustrefowe przedstawienie „Opieki Najświętszej Bogurodzicy” Welonu Matki Bożej, Pokrov. W górnej strefie przedstawienie Matki Boskiej na tle mandorli jako najpotężniejszej orędowniczki, pośredniczki i opiekunki ludzkości. Za Bogarodzicą Archanioł i Święci. W obłokach Jezus Chrystus. W dolnej strefie centralną postacią jest Święty Roman Słodkopiewca (zm. ok. 555 r.), autor hymnów (kontakionów) ku czci Maryi, zakrystianin w świątyni Hagia Sophia w Konstantynopolu. Wśród postaci cesarska para Leo i Zoe, Święty Andrzej Jurodiwy z Epifaniuszem.  Święto „Pokrowu – Opieki Matki Bożej” ustanowiono na Rusi w XII w., choć ma wcześniejszą tradycję, jest to starotestamentowy motyw płaszcza, który pełni funkcję ochronną.    

U dołu po lewej, Święty Mikołaj z Miry, Cudotwórca, Św. Mikołaj ur. się w Patarze w 280 r., był biskupem Miry – stolicy Licji, gdzie zmarł m-dzy 345 a 352 r. Na soborze w Nicei ostro przeciwstawił się heretyckiemu biskupowi Ariuszowi, za co został pozbawiony insygniów biskupich i wtrącony do więzienia. W więzieniu ukazał mu się Chrystus i Matka Boża, którzy zwrócili mu wolność i godność biskupią. Słynął dobrymi czynami i licznymi cudami, stąd uzyskał przydomek Cudotwórca. Na Rusi był opiekunem podróżujących, strzegł od pożarów, troszczył się o urodzaje.  

Po prawej, Święty Bonifacy z Tarsu, Bonifacy Rzymski (Tarski), cs. Muczenik Wonifatij Tarsijskij (zm. ok. 290, według innych źródeł ok. 305-307) – męczennik chrześcijański, święty Kościoła katolickiego i prawosławnego, jeden z tzw. trzech zimnych ogrodników.  Bonifacy żył za czasów cesarza Dioklecjana. Według legendy był sługą Rzymianki Algae wysłany po relikwie świętych. Przybywszy do miasta Tarsus, trafił na tracenie chrześcijan. Po torturach został ścięty za niewyrzeczenie się Jezusa Chrystusa.  Św. Bonifacy jest patronem kawalerów i nawróconych. Wyznawcy prawosławia uważają Bonifacego za jednego z głównych orędowników, do którego wierni modlą się o wybawienie od alkoholizmu. 

Tempera na desce, podkład kredowo – gipsowy, srebrzenia.

Napisy objaśniające cyrylicą. 

Bordiura ugrowa jednolita, ujęta zielonym i brązowym pasem.

Dwa wsporniki pogrążone w sztorcach.

Rosja XIX wiek,

wymiary 36/30,5/2,5 cm