Ikona czteropolowa,

Ikona czteropolowa,

Pole Ikony podzielone na cztery prostokątne kwatery, na których przedstawiono kolejno;

Z lewej, u góry wizerunek Świętego Mikołaja. Św. Mikołaj ur. się w Patarze w 280 r., był biskupem Miry – stolicy Licji, gdzie zmarł m-dzy 345 a 352 r. Na soborze w Nicei ostro przeciwstawił się heretyckiemu biskupowi Ariuszowi, za co został pozbawiony insygniów biskupich i wtrącony do więzienia. W więzieniu ukazał mu się Chrystus i Matka Boża, którzy zwrócili mu wolność i godność biskupią. Słynął dobrymi czynami i licznymi cudami, stąd uzyskał przydomek Cudotwórca. Na Rusi był opiekunem podróżujących, strzegł od pożarów, troszczył się o urodzaje. Świętemu Mikołajowi w folklorze ludowym przypisywano rolę taką jak najważniejszym Świętym, Aniołom, a nawet Archaniołom. Na wysokości nimbu Świętego, w obłokach wyobrażenie Jezusa Chrystusa i Matki Bożej z biskupimi atrybutami.

Po prawej, przedstawienie Świętego Charłampa Święty Haralapiusz ( Charłamp ), żył w latach 89 – 202. Prawdopodobnie był biskupem Magnezji w Azji Mniejszej i w wieku 113 lat zginął śmiercią męczeńską za panowania cesarza Septymiusza Sewera. Postawiony przed trybunał Święty odważnie przyznał się do wiary w Chrystusa i odmówił złożenia ofiary posągom i fałszywym bożkom. Ze względu na to świadectwo został poddany wyjątkowo okrutnym torturom.  W kościele prawosławnym wspomina się go w czasach epidemii ze względu na słowa, jakie wypowiedział przed śmiercią. Po doprowadzeniu na miejsce egzekucji modlił się: „Panie, daj aby miejsce, gdzie spocznie moje ciało i gdzie będzie czczona moja pamięć, nigdy nie dosięgły ani głód, ani zaraza, ani nieurodzaj”  Św. Charłamp jest patronem Kościoła Wschodniego, proszony jest o uleczenie z różnych chorób, szczególnie z dżumy, cholery i zakaźnych chorób bydła, o bogate plony, o pomoc w czasie głodu oraz o uchronienie od nagłej śmierci. Imię Haralampiusz jest pochodzenia greckiego (Χαραλαμπος). oznacza "jaśniejący szczęściem". 

Z lewej, u dołu wizerunek Świętego Jana Wojownika Święty Jan Wojownik, był żołnierzem rzymskim pochodzenia słowiańskiego, służącym pod cesarzem Julianem Apostatą. Kiedy był chrześcijaninem wspomagał prześladowanych wyznawców wiary.

Po prawej, przedstawienie Świętego Bonifacego Święty Bonifacy z Tarsu, Bonifacy Rzymski (Tarski), cs. Muczenik Wonifatij Tarsijskij (zm. ok. 290, według innych źródeł ok. 305-307) – męczennik chrześcijański, Święty Kościoła katolickiego i prawosławnego, jeden z tzw. trzech zimnych ogrodników. Bonifacy żył za czasów cesarza Dioklecjana. Według legendy był sługą Rzymianki Algae, wysłany po relikwie świętych. Przybywszy do miasta Tarsus, trafił na tracenie chrześcijan. Po torturach został ścięty za niewyrzeczenie się Jezusa Chrystusa. Św. Bonifacy jest patronem kawalerów i nawróconych. Wyznawcy prawosławia uważają Bonifacego za jednego z głównych orędowników, do którego wierni modlą się o wybawienie od alkoholizmu. 

Tempera na desce, podkład kredowo – gipsowy, złocenia.

Napisy objaśniające cyrylicą.

Bordiura jednolita brązowa ujęta ciemnym i czerwonym pasem. Nimby złocone.

Ikona posiada kovczegh.

Tył Ikony dwie szpongi.

Rosja XIX wiek,

wymiary 35,8/31/2,9 cm