Ikona Jezus Chrystus Ukrzyżowany

Ikona Jezus Chrystus Ukrzyżowany,

Głównym przedstawieniem jest Jezus Chrystus Ukrzyżowany. Zbawiciel w nimbie krzyżowym jest na nim przedstawiony jako stojący na belce Bóg-Człowiek z rozwartymi w linii prostej ramionami. Krzyż o trzech belkach, dolna pozioma belka, tradycyjnie lekko skośna, to podnóżek (suppodaneum), który – wedle popularnej na Wschodzie legendy – w godzinie śmierci Zbawiciela miał się lekko przechylić, wskazując dobremu łotrowi (po prawej stronie Chrystusa) niebo, a drugiemu piekło. Pod Krzyżem Chrystusa widnieje czaszka i piszczele Adama, symbolizujące odkupienie rodu ludzkiego. Nad Krzyżem w obłokach Bóg Ojciec. Po bokach włócznia i hizop. Po prawej stronie Ukrzyżowanego stoją dwie Marie: Matka Boża i Maria Magdalena; po lewej stronie – Święty Jan Teolog (apostoł) i setnik Longinus. Za Krzyżem w tle architektura Jerozolimy. W górnych narożach słońce i księżyc. Zjawisko które Bóg dopuścił w momencie – śmierci Jezusa Chrystusa. Jak głoszą Ewangelie, m. in. Łukasza (23, 44-56): Było już około godziny szóstej i mrok ogarnął całą ziemię aż do godziny dziewiątej. Słońce się zaćmiło i zasłona przybytku rozdarła się przez środek. Wtedy Jezus zawołał donośnym głosem: Ojcze, w Twoje ręce powierzam Ducha Mojego. Po tych słowach oddał ducha. Wspomina to też apostoł Piotr w swym kazaniu wygłoszonym pod natchnieniem Świętego Ducha w Dniu Pięćdziesiątnicy, w kontekście Dnia Pańskiego: słońce zamieni się w ciemności, a księżyc w krew (Dz 2, 20). 

Tło i bordiura jednolite srebrzone.

W bordiurze ujętej czerwonym pasem dwa klejma; z lewej Święty Piotr, z prawej Święta Agripina.

Napisy objaśniające cyrylicą.

Tempera na desce, podkład kredowo – gipsowy, srebrzenia.

Dwa wsporniki pogrążone w sztorcach Ikony.

Rosja XIX wiek, 

wymiary 27/22,4/2,5 cm